تحقیق و پژوهش

شیخ بهایی

•8/اسفند/925ه.ش  -  8/شهریور/1000ه.ش

بهاءالدین محمد بن حسین عاملی،معروف به شیخ بهایی،دانشمند نامدار قرن دهم و یازدهم هجری است که در دانش های فلسفه،منطق و ریاضیات تبحر داشت.در حدود 95 کتاب و رساله از او در سیاست ،حدیث،ریاضی،اخلاق،نجوم،عرفان،فقه،مهندسی و هنر بر جای مانده.

وی در بعلبک متولد شد.دوران کودکی را در جبل عامل ،از نواحی شام،در روستایی به نام "جبع" یا "جباع" زیست.پدرش از شاگردان برجسته شهید ثانی بود .او 13 ساله بود که پدرش به خاطر اذیت شیعیان آن منطقه توسط دولت عثمانی از یک سو، و  از سوی دیگر دعوت شاه طهماسب صفوی برای حضور در ایران،به سمت ایران رهسپار گردید و چون به قزوین رسیدند و آن شهر را مرکز دانشمندان شیعه یافتند در همانجا ماندگار شدند و بهاالدین به شاگردی پدر و دیگر عالمان آن عصر مشغول شد.

شخصیت علمی و ادبی و اخلاق پارسای او باعث شد تا از 43 سالگی شیخ الاسلام اصفهان بشود و در پی انتقال پایتخت از قزوین به اصفهان (در 1006 قمری)از 53 سالگی تا آخر عمر (75 سالگی)منصب شیخ الاسلامی پایتخت صفوی را در دربار مقتدرترین شاه صفوی،یعنی شاه عباس اول بر عهده داشت.

وی در سال 1000 خورشیدی در اصفهان درگذشت و بنابر وصیت خودش جنازه او را به مشهد بردند و در جوار حرم امام رضا(ع)-در جنب موزه آستان قدس-دفن کردند.هم اکنون قبر وی در میان مسجد گوهرشاد و صحن آزادی و رواق امام خمینی در یکی از رواق ها به که به نام خودش معروف میباشد،قرار دارد.